«Η ποίηση πιστεύω ότι βοηθά όσους πιστεύουν στη μαγεία της... όσους δεν θέλουν να θέσουν τον δάκτυλό τους επί τον τύπον της ...κατανόησής της... Η ποίηση ωφελεί τη γλώσσα. Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σεβασμό στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται, για να πιει ουσία... μια παυσίπονη σταγόνα σ' έναν ωκεανό λύπης...» με αυτά τα λόγια περιέγραψε την ποίηση η Κική Δημουλά, στην υποδοχή της στην Ακαδημία Αθηνών το 2003.

Οι μαθητές μας, τιμούν την ποιήτρια με αφιερώματα, με μελέτη ποιημάτων της, με αποφθέγματά της, που αποτελούν απόσταγμα σοφίας και ελπίδας για μια πιο διεισδυτική ματιά στον σύγχρονο, απρόσωπο, βιαστικό κόσμο.

Θυμηθήκαμε ότι πριν δύο χρόνια, στους ρητορικούς αγώνες που συμμετείχε το σχολείο μας, βραβεύτηκε η αισθαντική ανάγνωση του ποιήματος «Σας άφησα μήνυμα», ένα ποίημα αφιερωμένο στην απώλεια της μάνας, της κάθε μάνας... Στίχοι που μιλούσαν ευθύβολα στην ψυχή μας: «Ναι... μου δίνετε σας παρακαλώ τη μαμά μου; Τι αριθμό πήρα; Τον ουρανό, αυτόν μου έχουν δώσει. Δεν είν' εκεί; Μπορώ να της ουρλιάξω ένα μήνυμα;...»

Κάθε φορά που βρέχει, θυμόμαστε την ερμηνεία με μουσική επένδυση του ποιήματός της «Τα πάθη της βροχής»: σι, σι, σι ο ήχος της βροχής, κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ... Έτσι, αναβιώνουμε τη λογοτεχνική και ρομαντική μας υπόσταση ή τελικά συνειδητοποιούμε ότι η ποίηση έχει αξία όταν τη νιώθεις, πολύ περισσότερο από το να την ερμηνεύεις, τουλάχιστον όταν πρόκειται για εφήβους, με τόσο ευαίσθητο ψυχισμό.

Τόσα ποιήματα, τόσες αφορμές για συζήτηση όχι σχετικά με υψηλά νοήματα, αντιθέτως, μια ποίηση μεστή από τα απλά, καθημερινά που μας απασχολούν όλους: η μοναξιά, οι σχέσεις, ο έρωτας, ο θάνατος, η αγάπη, οι γονείς, τα παιδιά...

Τα χρόνια περνούν, η ζωή συσσωρεύει ανάκατα χαρές και λύπες. Όμως ο ποιητής με μόνη τη δύναμη του λόγου, στέκεται αδιάκοπα κυρίαρχος της ζωής. Η παρουσία του ποιητή την εξανθρωπίζει.

Αγαπημένη μας Κική Δημουλά, σ' ευχαριστούμε για το απαλό άγγιγμα στην ψυχή μας. Σε αποχαιρετούμε... για όποιο προορισμό έχεις επιλέξει, όπως θα έλεγες και συ: «Φεύγω.. Για πού δε θα σου πω. Έτσι, θα καμωθώ πως κάποιο μυστικό έχω από σένα. Θα κρυφοκοιτάζω τους βυθούς... θα συμφιλιωθώ με τη θάλασσα... αφού της εμπιστευτώ την αντάρα μου.»